De termen Wushu en Kung Fu worden vaak verward en vaak onjuist vertaald. "Kung Fu" uit het Chinees is vrij vertaald hoge vaardigheid, grote concentratie of toewijding. De traditionele Chinese krijgskunsten zijn onder deze naam, die soms ook in het Chinees gebruikt wordt, in het westen bekend geworden. Deze traditionele stijlen richten zich voornamelijk op zelfverdediging, gewapend of ongewapend. In het Mandarijn heet wat velen abusievelijk "Kung Fu" noemen feitelijk "Wushu". Dit woord bestaat uit twee stammen, de één "tegenhouden" of "stoppen" van een "wapen" (speer) of "aanval", de ander "methode" of "vaardigheid". "Wushu" zou ook vertaald kunnen worden als "militaire vaardigheid", vooral in de betekenis van verdediging. Het is in Mandarijn de correcte verzamelnaam voor alle stijlen in de krijgskunst (martial arts). De term Wushu wordt in China ook gebruikt om de in de jaren vijftig door de communistische regering ontwikkelde sport aan te duiden. Hierbij worden bewegingen uit traditionele stijlen gecombineerd met acrobatiek, turnen en elementen uit de Chinese opera. De nadruk ligt bij deze 'sport' op het ontwikkelen van vaardigheid in bewegen, dit in tegenstelling tot zelfverdediging.
Oorsprong
De Shaolin-tempel wordt vaak ten onrechte aangeduid als de bakermat van het kungfu. De Chinese vechtkunsten bestonden al lang voordat deze tempel werd gebouwd. Vanuit het leger kwam een van de belangrijkste invloeden op de ontwikkeling van de vechtkunsten (vandaar ook het beoefenen van militaire wapens zoals Kwandao, breedzwaard etc.). Gezien de vele verhalen en fysieke bewijzen heeft de Shaolin-tempel wel een grote en belangrijke rol gespeeld bij de verdere verspreiding en vormgeving van het kungfu. De grote populariteit van de Shaolin-tempel heeft ervoor gezorgd dat vele stijlen zich op de een of andere manier probeerden te verbinden met de naam Shaolin.
Net als de onrechte benaming van Shaolin als de bakermat van Kungfu wordt de Wudang Berg onterecht aangeduid als de bakermat van Tai chi (Tai Ji). In het Chinees wordt dit "Alle krijgkunsten onder de hemel komen uit Shaolin, alle Taichi onder de hemel komt van Wudang" [天下武功出少林，天下太极出武当] genoemd.
De werkelijke oorsprong van Kungfu is in de prehistorie van China, wanneer de mens zich moest leren verdedigen tegen wilde dieren en andere stammen. Het Chinese woord 武, dat "martiaal" betekent, duidt dan ook niet alleen op de krijgskunsten, maar op alles wat met oorlog, jacht en vechten te maken had. Pas in de latere dynastieën werd er onderscheid gemaakt tussen boogschieten, paardrijden, zwaardvechten, worstelen, etc.
Indeling
Men heeft op verschillende manieren geprobeerd het grote aantal Chinese stijlen in te delen (zacht/hard, Shaolin/Wudang, Noord/Zuid, etc.). Echter, geen enkele indeling dekt de gehele lading. De grote diversiteit aan stijlen is niet te ondervangen in een van de indelingen. De meest gebruikte indeling is de indeling in Noordelijke en Zuidelijke stijlen. Daarnaast zijn er Militaire stijlen, die gericht zijn op militaire zelfverdediging.